Iets over mijzelf
Zoals al aan het begin verteld ben ik Dorine Dinkelaar uit Alphen aan den Rijn. Geboren in 1962, op de 6e dag van de maand juli om precies te zijn. Loop mo­men­teel dus al een ‘kleine’ 46 jaren op deze aardbol rond.

Van m’n 6e tot en met m’n 14e heb ik dagelijks vele uurtjes in het zwembad door­gebracht. In de (erg) vroege ochtend trainen en ’s-avonds werd dat nog eens dun­netjes overgedaan. Er verschenen nog net geen zwemvliezen tussen mijn vingers en tenen. Mijn specialisme was overigens de vlinderslag.

Maar al die trainingen in het water, de veldtrainingen en noem maar op zijn niet echt bevorderlijk voor een jonge meid in de groei. Op m’n 14e kreeg ik dan ook te horen dat het over was met mijn knieën en dus ook over met het zwemmen. Linker knie was slecht en de rechter versleten.

En daar sta je dan: 14 jaar jong en alles is over! Van de ene dag op de andere dag verander je van een sportieve meid in… tja, in wat eigenlijk? Vervolgens kreeg ik rond mijn 17e te horen nooit meer te mogen fietsen dankzij mijn fijne knieën… (lang leve de topsport van toentertijd; gelukkig wordt er vandaag de dag heel anders mee omgegaan!)

Vervolgens 29 jaar niet meer gesport en eigenlijk helemaal niets meer aan lichaams­beweging gedaan. Combineer het “niet meer bewegen” met een “zittend beroep” en je weet wat het resultaat is: uitdijen (tot ‘slechts’ 138 kilo in mijn geval).

Gelukkig is het licht weer ergens gaan schijnen en heb op m’n 43ste het luie lijf uit de stoel omhoog gehesen en ben richting sportschool gegaan.
Na een half jaartje bewegen op de cardio- en fitnessafdeling van Orange Wellness Club toch maar eens de spin­ning­zaal binnengestapt. Kwam daar terecht bij Edwin Hofstee die be­gin­ners­les­sen gaf op vrijdagavond.
Nu kloppen er twee woorden niet in deze laatste zin. En dat is de combinatie “Edwin” met “beginnersles”.
Edwin is nogal energiek en fanatiek. Geeft spetterende lessen en het is een enorm plezier om onder zijn bezielde leiding te spinnen (spinnen is overigens binnen fietsen op muziek). Iedere les is bij hem een waar feest. Niet voor niets heeft hij dan ook de bijnaam “spinmaster” gekregen.

Spinmaster Ed heeft mij de liefde (verslaving) voor het spinnen en vervolgens voor het buiten fietsen bijgebracht. Ook is hij er ‘schuldig’ aan dat ik een fantastische mooie mountainbike heb laten maken bij Tom Schouten Wielersport uit Scheveningen. Immers, binnen fietsen is wel leuk, maar in de bui­tenlucht is natuurlijk net ietsje leuker!

En dan komt de dag dat je samen met deze aardige meneer in een rap tempo even naar Tom Schouten Wielersport in Scheveningen fietst. Je be­gint tijdens het fietsen te vertellen over Alpe d’HuZes, dat je geraakt bent door deze actie voor KWF Kankerbestrijding en dat je je collega Mike hebt toegezegd in 2009 mee te zullen fietsen. Uiteraard kan ik op mijn mountainbike die berg beklimmen, maar een racefiets is inderdaad natuurlijke vele malen beter, aldus Ed. Resultaat: nog diezelfde avond werd een racefiets uitgedacht door de heren Tom en Ed. Mijn inbreng: vrijwel nihil… alleen de kleur eigenlijk. En zelfs de uit­ein­delijke kleur roze werd ‘bepaald’ door Ed. Maar dames en heren… ze is prachtig!

Inmiddels vraag je je natuurlijk wel af waarom ie­mand, die nooit meer mocht fietsen, de fa­na­tie­ke­ling uithangt op een spinningfiets en vervolgens ook nog eens buiten fietst? En laten we dan het plan om (minimaal 1 x) naar het topje van de Alpe d’Huez te fietsen gemakshalve maar even vergeten.

Dat heet ‘niet opgeven’. Tuurlijk, ik heb regelmatig erg vervelende pijntjes in m’n knieën. Er zijn zelfs perioden dat ik denk dat het echt over is. Dat ik niet meer kan sporten, niet meer kan fietsen. Dat een ‘nieuwe’ knie misschien nog wel de enige optie is. Maar iets in mijn hoofd zegt dan “Stel je eens niet zo aan zeg! Het is pas over als het over is…”. En vervolgens stap ik gewoon weer op de fiets, doe het wat rustiger aan, gun de gevoelige scharnierpunten een beetje extra rust om na een tijdje er weel vol tegenaan te gaan.

…en nu ben ik besmet met het Alpe d’HuZes virus
Mijn collega, Mike Schalkoort, fietst al vanaf het begin mee de Alpe d’Huez op. In 2006 fietste hij 6x naar boven, 7x in 2007, in 2008 maar liefst 8 keer en in 2009 gaat hij vermoedelijk voor 9x.

Zijn deelname aan deze fantastische actie is best wel emotioneel. Niet alleen voor Mike maar ook voor de mensen die met hem meeleven (waaronder ik dus). Zijn inzet en de inzet van al die anderen die die vreselijke berg opfietsen om geld in te zamelen om die rotziekte tegen te gaan hebben mij besmet.
Zijn verhalen, zijn passie, zijn emoties hebben bij besmet. De verhalen van mensen met die rotziekte die meefietsen hebben mij besmet. De verhalen van mensen die iemand hebben verloren hebben mij besmet.
Het is toch fantastisch wanneer je iets voor al deze mensen met deze ziekte kunt betekenen? Dat, door het geld dat bijeen wordt gefietst en het onderzoek dat daarmee wordt gedaan, misschien een keer het ultieme medicijn wordt gevonden?
Ik denk dat Mike zelf al het antwoord wist toen hij in juni 2008 aan me vroeg “fiets je mee in 2009?!”

In eerste instantie zou je denken dat Alpe d’HuZes te maken heeft met een stel fietsers die voor de lol een bergje gaan beklimmen. Niets is minder waar! Waar het dan wel om gaat? Het doel is de onmacht die door kanker ontstaat, om te zetten in kracht. Dit te doen door met zoveel mogelijk mensen steeds weer de grenzen van het mogelijke te verleggen.

…en opgeven is geen optie, nooit!
Zoals het voor mij geen optie is om op te geven met mijn vervelende knieën, zo is voor een iemand met kanker opgeven ook geen optie. Iemand met kanker heeft geen optie. Iemand met kanker heeft niet de mogelijkheid om even af te stappen omdat hij of zij moe is of misschien last heeft van zijn of haar knieën. Als je kanker hebt moet je iedere dag het gevecht aangaan: opgeven is géén optie. Geef je op, dan is het voorbij!

En daarom fiets ik, en al die honderden anderen, mee in juni. We willen ons met hart en ziel inzetten voor anderen. Een stukje kracht, dat zij zo had nodig hebben, meegeven. Een inspiratie zijn voor de mensen die aan het strijden zijn. We willen met z’n allen ervoor zorgen dat de strijd tegen kanker uiteindelijk wordt ge­won­nen. Dat kanker niet meer als een dodelijke ziekte, maar als een chronische ziekte kan worden gezien.